5: Order Up!

Als Indonesiers ergens van houden is het wel van eten, eten en nog eens eten.
Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid eten dat hier te vinden is, behalve in de locale supermarkten kun je overal op straat en op marktjes eten krijgen dat voor je neus bereid wordt. Het lijkt allemaal wat gevaarlijk in die hitte op straat dat rauwe eten maar ziek ben ik er (nog) niet van geworden, het is bijzonder lekker en erg goedkoop.
Ik zie nog niet echt een verschil tussen alle variaten voedsel en ze hebben allemaal andere namen. Zo is er nasi goreng met kip, rund, inktvis,  kruiden, pepers of een combinatie, net als de noodles of bami. Dan is er Kip Saté ( Saté Ayam) met pinda/soja saus, met of zonder nasi/rijst en met of zonder sambal.
Gado Gado, dit gerecht heeft de favoriete rol van Saté Ayam overgenomen sinds vorige week, een bak met (schijnbaar) willekeurige half warme groenten gemengt met rijst en bedekt met Saté saus.



Saté Ayam!

Daarnaast kun je alles Goreng (gebakken) krijgen, Nasi Goreng, Ayam Goreng, Cumi Goreng ( inktvis, echte aanrader) Pisang ( banaan) Goreng.
In Jakarta is het eigenlijk allemaal iets te westers aan het worden om echt makkelijk lokale gerechten en dranken te krijgen.
Voor de minder bekende gerechten moet je zijn in Yogyakarta, daar is alles ook nog eens 1/3 zo goedkoop en je kunt er ( met de juiste informatie) echt bizarre dingen eten en drinken.
Onze Erwin, de manager/gids van ons hotel in Yogyakarta liet ons van alles zien en proeven, de centrale boom van zijn dorp was de verzamel plaats voor verkopers van verschillende varianten kokos sap. Met zoetstoffen, siroop, caramel, gelatine wormen..... en zelfs desertrijst. Het is wennen aan de smaak en mijn tanden vinden de hoeveelheid suiker niet bepaald leuk maar het is interessant om alles te proberen.
Op de markt bij de hoofdstraat werden alle soorten fruit verkocht zo ook slangenhuidfruit, een rare kastanje achtige vrucht met een apart smaak, maar wel erg lekker.
"Ronde" is nog een traditioneel drankje uit Yogya, niet voor herhaling vatbaar. Een vreselijke zoete thee met blokjes brood, snoepjes, pinda's en vijgen er in, dus zeiknat brood.... Wie het bedacht heeft weet ik niet maar het was niet te doen.
Het meest bijzondere gerecht dat we hier hebben gegeten kwam toch wel echt van de straten van Yogya. Na een paar dagen rond gevraagd te hebben wist Erwin ons dan toch eindelijk te brengen naar de beruchte Cobra Goreng.  Yup, de giftige slang.
We stapte de auto uit en praktisch tegen een kooi vol met Cobra's aan. Midden op de stoep. Een oude man van 75 jaar hing nochalant met z'n arm in de kooi en prikte af en toe een Cobra. Ze worden gezien als lekkernij en wanneer men het bloed drinkt wordt er geloofd dat het goed is voor je lichaam en conditie.



De cobra in kwestie.

Na enig twijfelen hebben we toch maar een Cobra "gekocht" en de even oude vrouw van de man hees de slang die wij aanwezen uit de kooi. Een pissige Spitting Cobra op nog een meter afstand zie je ook hier niet iedere dag.
Ik zal jullie de details besparen maar het komt er op neer dat beide een shot cobra bloed konden drinken, het smaakte naar kippensoep en was zeker niet vies, al klinkt het wel zo. Het vlees werd gebakken en gefrituurd en het smaakte net zo goed naar kip. Als drankje nog een cocktail van cobra eieren en RedBull. Het kloppende hart ( zie onderstaande video, of niet!) en de lever werder ook gemixt in een cocktail maar die hebben we afgeslagen. De verkoper sloeg deze zelf  achterover.

Binus International

Ik denk dat dit tot nu toe het gektste is wat ik gegeten heb of ga eten hier maar ik laat me verassen.
Vandaag kwam onze iBuddy aan op de campus en die had voor ons en dikke lading voedsel meegenomen vanuit zijn dorp op Sumatra. een apart stuk cake dat leek op gelei met banaan, Casave chips en chili saus, Casave koekjes, en allerlei soorten thee.
Het bier hier is nog steeds zo duur als in mijn vorige blog maar we hebben we een bar gevonden waar we voor 21.000 (€1,40) rupiah kunnen drinken ( 4 halen 3 betalen). Een lokaal bier dat Bali Hai heet. Goed te drinken!

"En das gewoon goeien handel" - Bram en Sander 2013

Goeie uitsmijters bij Café Batavia

De gigantische oprijlaan naar het Monas

Zaterdag zijn Bram en ik met vijf nederlanders naar het Monas (het nationaal monument ter ere van Soerkarno de president) en naar Batavia Stad gereden om daar onze Neerlandse geschiedenis te bewonderen.  Het monas is 133 meter hoog en de top kun je alleen bereiken door de lift te nemen, de trap stopt bij de eerste verdieping.
Beneden aan stond een rij van ongeveer een uur voor de lift dus besloten we de trap te proberen. Helaas konden we niet verder dan verdieping 1 waar ook de lift bleek te stoppen.
De beste liftbediende was voor 100.000 rupiah bereid om omgekocht te worden en ons in de lift naar boven te brengen. Line skipping to the max.
Het uitzicht van boven in de toren is niet echt een uur wachten waard omdat de smog te dik is voor een helder beeld. Het is leuk om te zien maar uit ons appartement is het uitzicht beter.



Nederlandse kolonie

In café Batavia stonden uitsmijters en bitterballen op de menu kaart. Mocht ik het nederlandse eten in december heel erg missen dan kan ik daar altijd Erwtensoep krijgen!Morgen ga ik nog maar eens wat anders van straat plukken als mijn vaste Gado Gado
leveransier weer eens afwezig is en dat is dan gelijk ook de laatste vakantie dag.
Vrijdag hadden we een introductie dag op Binus International (BI) en daar hebben we onze vakken gefixt. Bram en ik hebben van dinsdag tot donderdag lange dagen en op vrijdag van 7:30 tot 9:30. Daardoor kunnen we redelijk rond reizen of tripjes doen als we dat willen. Onze vakken moeten eerst nog goed gekeurd worden maar daarover later meer.

Oh en daarnaast hebben we Bram van nieuw gips voorzien! Nog drie weken en dan mag het er af.

DISCLAIMER: BLOED EN ANDERE ZOOI.


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Cobra Blood Shot!



Cobra Cocktail. Dus niet gedronken..





4: Right Oar Left?

Het leven in een tropisch land is bepaald geen pretje, dat kan iedereen zich natuurlijk goed voorstellen. Ook zou je denken dat we hier elke dag een zware, stressvolle dag hebben.

"En dat is dus niet waar" - Bram en Sander 2013.

Desalniettemin hebben we net een vakantie achter de rug. Bram en Ik hebben samen met onze nieuwe reisgenoot Hok Heng Ly ( een Nederlandse student) een 5 daagse reis gemaakt door midden Java in de omgeving van Yogyakarta. Even voor de beeldvorming, Jakarta ligt in het westen van Java en Yogya ligt 512 kilometer naar het oosten. Hier in Indonesië is het regelen van een tripje niet zo makkelijk, het bestellen van tickets online is een vreselijke opgave en de supermarkt waar je je online tickets zou kunnen betalen heeft door Windows 95 geen internet verbinding. Met de taxi naar het station, kaartjes gekocht en terug koste in totaal zo'n 4 uur maar we hadden ze wel (16,85€ voor een rit van 8 uur).

Bram in zijn natuurlijke habitat.

De reis met de trein is een ervaring die je lang bij blijft en het uitzicht is op veel stukken bijzonder mooi al went het snel. Zodra de trein de sloppenwijken van Jakarta voorbij trekt veranderd het landschap in een schoon en groen geheel. Steeds meer rijstvelden verschijnen her en der, zelfs in het droog seizoen zijn deze al mooi groen. De trein stop 4 keer onderweg op wat grote stations en zoals het ons niet meer verbaasd staat veiligheid niet bepaald voorop. De deuren zitten dicht met een haakje en zo is het niet erg belangrijk of ik me nou binnen of buiten de trein bevind als we gaan rijden.

Het midden van Java is veel bergachtiger dan het platte westen en er staat een aantal vulkanen waaronder Mount Merapi ( vuur berg). Merapi is de actiefste vulkaan van Java en heeft in 2006 de belangrijkste tempels beschadigd/verwoest.

Ons Guest House lag verrassend ver buiten Yogya city en de taxi chauffeur had uiteraard moeite met de bestemming. De ouwe man van het huis was een opdringerige vervelende man maar de nieuwe manager was de redder van onze vakantie. 

Dinsdag avond hebben we samen met Erwin, de manager, ( toch echt een Javanees) om tafel gezeten om de best mogelijke planning te maken voor de dag erna. 

De Hindu tempel Prambanan

Om 9 uur vertrokken we richting de tempels die Yogyakarta de moeite waard maken. de Candi Prambanan, Candi Sewu, Candi Borobudur en wat kleinere tempels onderweg.  Het grote voordeel van het reizen met een local is dat de prijzen dramatisch lager zijn, hij ons veel kon vertellen over de cultuur en geschiedenis en de niet toeristische locaties kon laten zien.

Candi Prambanan is een groot Hindoe complex en zeker de moeite waard om te bezoeken.  Elke tempel toren kan worden beklommen en binnen in bevind zich een kleine gebedsruimte met een standbeeld.

De volgende op de lijst was Candi Sewu (1000 tempels) bestaande uit 999 kleinere tempels waarvan er nog maar 15 overeind staan. De tempels worden weer heel langzaam herbouwd maar de decoraties zijn vaak onherstelbaar beschadigd. 

Een beeld in de Prambanan

Erwin reed ons langs een gigantische boom waaronder elke dag verkopers kokosnoot sap en andere lokale drankjes aanbieden. Ze drinken hier met een rietje uit een plastic zakje als je vraagt om "To-Go" en overal zit een overvloed aan suiker in. 2 uur rijden van Prambanan ligt de Borobudur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Een gigantisch bouwwerk van 15.129 vierkant meter. met 6 verdiepingen. De 3 onderste zijn vierkant en de 3 bovenste rond. 

De mooiste tijd van de dag is wanneer de zon ondergaat, vanaf de top het je uitzicht over de jungle die zich via heuvels uitstrekt tot de voet van de Merapi. Met een beetje geluk ( wat wij niet hadden) zijn er 's nachts lava stromen te zien vanaf de top van de vulkaan.

De Borobudur is een van de indrukwekkendste bouwwerken die ik tot nu toe gezien heb, en niet voor niets de trekpleister van Yogyakarta.

De Stoepa's van de Borobudur

Het Guest House had 3 mountainbikes staan die wij mochten gebruiken om de omgeving te verkennen, er werd ons vertelt dat er apen en slangen in de buurt te vinden waren maar na een fietstocht van 3 uur hebben we geen van beide kunnen spotten. Dit is mede door het feit we de weg niet wisten en de lokale bevolking het verschil tussen rechts en links niet altijd duidelijk weet te maken. We zijn zo'n 15 keer verkeerd gefietst en herhaaldelijk vragen leverde niet echt duidelijkheid op.

Hok Heng in zijn natuurlijke habitat.

Erwin heeft ons na terugkomst maar gebracht naar de grotten waar de apen zaten maar de locals bleken ze vorig jaar uitgeroeid te hebben. Erwin was zo teleurgesteld dat ie zijn belofte aan ons ( het zien van apen en slangen) niet kon na komen dat ie ter compensatie aanbood om ons per scooter naar Malioborostreet, de hoofdstraat van Yogya te rijden. Hij vooruit met Hok Heng Ly en ik op de scooter van de receptioniste er achteraan met Bram achterop. Als er iets spannend is is het met een scooter door het verkeer in Indonesië. Een chaos zonder regels maar wel snel en erg leuk. Links en recht in halen is toegestaan en links rijden is vreselijk wennen bij het rechts afslaan op een kruispunt belande ik zo af en toe nog wel eens op de verkeerde rijbaan. Kijkt overigens niemand van op.

Ik in mijn natuurlijk habitat.

De dag erna zijn we opzoek gegaan naar watervallen en die hebben we wel gevonden, in een gigantisch gat in de jungle waren twee watervallen verstopt. Helaas stonden ze vrij droog omdat het droge seizoen nog niet afgelopen is. Erwin heeft ons 's middags naar een grote dierenmarkt gebracht ( weer op de scooters) waar ze de meest exotische dieren verkochten, pythons, aapjes, neusberen, uilen, marters, rare vissen en duizenden vogels. De leefomstandigheden zou de partij van de dieren een massale hartaanval bezorgen maar indrukwekkend was de markt zeker.

Yogyakarta is spotgoedkoop, zelfs voor hier en toch zijn we nog een aantal keer opgelicht ( voor enkele euro centen!)

Het was voor ons een zeer culturele ervaring en een goede voorbereiding op het dagelijkse leven van Indonesië, ons Bahasa ( Indonesische taal) gaat best snel vooruit en de zinnen en woorden kunnen we goed gebruiken. Zo poeieren we elke nep taxi tegenwoordig af met de zien: Saya Bukan Turist ( ik ben geen toerist) en bij stalletjes krijgen we sneller de prijs die ze aan locals vragen als we vragen hoe duur iets is in Bahasa.  We hebben bijzonder veel traditionele dingen gegeten ( het meest bijzondere in mijn leven) en gedronken maar hierover later meer. 

Met het vliegtuig ben je in 1 uurtje weer terug op Jakarta airport en dan is het een kunst om een betrouwbare taxi terug naar Binus Square te krijgen. Al met al was het een geslaagde vakantie in het altijd warme Indonesië.

Hok Heng , Bram en ik voor de Borobudur.

2: The perfect Getaway!

Bram en ik zijn nu pas een week van huis maar het lijkt al veel langer. De afgelopen dagen waren gevuld met het doorkruisen van Jakarta per Taxi of Bajaj (de Tuk-Tuk van Jakarta). In de stad zijn tientallen gigantische winkelcentrums te vinden en wij hebben er nu een aantal gehad. Zo staat ITC Mangga Dua hoog op het lijstje van favoriete malls omdat je hier alles kunt vinden wat je maar kunt bedenken incl. alle replica producten denkbaar. Dat Indonesië vergeleken met Nederland spotgoedkoop is bleek hier wel erg duidelijk. Voor in totaal 30 euro stonden we buiten met tassen vol spullen.
Naast alle uitstapjes en tijdverdrijf op de campus moest er ook nog het een en ander geregeld worden, zo hadden we nog geen Wi-Fi op de kamer ( wat nu nog steeds bagger is), geen pasje voor de deuren en geen duidelijk vakkenpakket. Met de gratis shuttle bus kunnen we naar de verschillende schoolgebouwen van Binus maar we gaan ons waarschijnlijk aanmelden bij Binus International wat ons gelijk ook een privé chauffeur oplevert. Binus International is het gebouw voor de internationale studenten.

Binus Square, het appartementen complex waar wij verblijven staat in Jakarta West, zo'n 5 kilometer van het centrum af, dit heeft een paar voordelen. Het is erg makkelijk te vinden of aan te wijzen, bijzonder handig omdat de meeste taxi chauffeurs het eigenlijk niet kennen, het ligt zo ver van het centrum dat er nog een redelijk schone lucht hangt en we dus op ons balkon kunnen ontbijten en het is wel druk voor de deur maar er staat niet dagelijks file zoals in het centrum en in Noord.

Bij deze vrucht hebben we voorlopig nog geen naam.

Desondanks hadden we zin om Jakarta even te verlaten voor de rust van de  "Duizend Eilanden" met de boot vanuit Muara Angke haven zo'n 2 uur varen. Via internet werden we niet veel wijzer over de manier waarop we er konden komen dus besloten we op de bonnefooi te gaan. Dinsdag om 5 uur op en om 5:30 in de Taxi naar de haven, om 6 uur op de boot en een uur wachten tot ie vertrok. tenminste dat dachten we. In Indonesië gaat het leven niet zo snel dus 7 uur vertrekken betekent eigenlijk "Half 8 klaar maken ofzo." De vislucht in Muara Angke is niet te harden en er ligt zoveel afval in het water dat we het bijna aandurfde er overheen te lopen. Zodra de boot de haven uitvaart wordt het water weer doorzichtig en de lucht weer schoon. Onderweg passeren we allemaal tropische eilandjes waarvan ongeveer 1/3 bewoond. Tidung Island zijn eigenlijk twee eilanden verbonden door een een 630 meter lange "brug der liefde".

Bram in de Mangrove bossen bij Tidung

 De onderwater wereld liet te wensen over maar we vermaakte ons prima op ons privé eiland. Zo ongeveer een minuut nadat we ons hardop afvroegen of er ook varanen leefde schoot er een met een rotvaart het water in. Het strand lag bezaaid met mooie schelpen en stukken koraal en het water was het warmste waar ik ook in gezwommen heb. Maar elke medaille heeft zijn keer zijde. Het werd pijnlijk duidelijk dat de Indonesiërs bijzonder slecht voor hun land zorgen. De hoeveelheid afval dat op beide Tidung's te vinden is is niet te omschrijven. Dit afval is vooral afkomstig uit de havens van Jakarta en van alle Indo's die hun zooi overboord pleuren. Het spoelt allemaal aan op de schitterende witte stranden en vervuilen zo het natuurschoon. Als je van het eiland afkijkt is er niet veel aan de hand maar aan de rand van de palmbossen vonden we een Luis Vuitton tas, kilo's plastic, glazen potten en flessen en visnetten. De Indo's boeit het allemaal blijkbaar niet zo veel.

Tidung Island is niet bepaald toeristisch en we waren dan ook een van de weinige Belanda's ( Nederlanders/Blanken) en dat hebben we gemerkt, al op de boot wilden mensen met ons op de foto en op het eiland groeten iedereen ons met Halo mister! Zelfs de oudere bevolking. Volgens mij zijn we wel 30 keer op de foto geweest met groepje. Indonesiërs blijken ook bijzonder gast vrij, een meisje sprak ons aan op het strand en vroeg of we zin hadden om te komen eten met haar vrienden. We zeiden dat we het zouden proberen en toen later bleek dat het brood dat we meegenomen hadden beschimmeld was zijn we toch maar op zoek gegaan naar het betreffende huis. Een erg goede keuze want deze Jakartanen hadden een waar feest

Aan de noord kant van het eiland.

, zing en dans feest gepland voor de groep en ons Belandas. Gegeten wordt er met de hand en de noodles waren de pittigste die ik ooit aangeraakt heb.De omgeving was het toneel van veel exotische geluiden waaronder de leukste van allemaal: de Tokay, een Gekko dat is vernoemd naar het geluid dat ie maakt. Na uren lang vermaak zijn we toch ons crappy 10 euro hostel ingedoken ( gerund door een man waar je in Amsterdam nog met een boog omheen zou lopen maar die ons steeds "My lords" noemde) en om 7 A.M zaten we weer op de boot terug naar Smog City A.K.A Jakarta. Zo'n tripje naar 1 van de eilanden staat nog veel vaker op de planning aangezien je voor het totaal bedrag van de taxi, de boot, het verblijf en een diner per persoon niet eens een retour-treinkaartje Ede-Amsterdam kunt kopen(26€)

Moe maar voldaan zijn we bezig met de volgende trip! Eerst nog een dag relaxen op Binus Square. We hebben tot de 20ste de tijd, dan moeten we naar Binus International.

Selamat Siam!

De varaan in kwestie

.